10 Nën vesën e qiellit

Nën vesën e qiellit

      

“Një bekim të shkëlqyer që sjell lutja në privaci për shërbimin ndaj Perëndisë është diçka e papërshkrueshme dhe e paimitueshme – një vajosje prej të Shenjtit...  Nëse vajosja që kemi nuk vjen prej Zotit të ushtrive, atëherë jemi mashtrues, sepse vetëm në lutje mund ta marrim atë.  Le të qëndrojmë në çdo rast, vazhdimisht, me gjithë shpirt në lutje.  Shtroje gëzofin tënd me lesh mbi lëmin e lutjes deri sa ai të laget me vesën e qiellit”.

C.H. Spurgeon

      Alexander Knox, një filozof i krishterë i ditëve të Wesley-it, gjatë kohës së rigjallërimit të madh metodist, shkroi: “Është e çuditshme dhe e vajtueshme, por vërtet besoj se është fakt se me përjashtim të metodistëve dhe pastorëve metodistë, nuk shihet shumë interes për predikime në Angli.  Priftërinjtë, përgjithësisht, e kanë humbur në mënyrë absolute këtë art.  Me sa kuptoj, në ligjet e mëdha të botës morale, ka një lloj marrëveshjeje të fshehtë si tërheqjet kimike, mes të vërtetave fetare që janë përhapur si duhet dhe ndjenjave më të thella të mendjes njerëzore.  Atje ku njëra shpallet ashtu si duhet, tjetra do të reagojë.  “A nuk na digjej zemra përbrenda?” – por kjo ndjenjë e devotshme është e domosdoshme në folësin.  Tani, unë jam i detyruar të them, prej vëzhgimeve të mia, se ka të ngjarë se ky ONCTION, ashtu si francezët me të drejtë e quajnë, jashtë çdo lloj krahasimi, mund të gjendet në Angli në një kuvend metodist se sa në një kishë anglikane.  Ky dhe vetëm ky duket se është në të vërtetë ai që mbush vendtakimet metodiste dhe i boshatis kishat.  Me të vërtetë mendoj se nuk jam entuziast; jam një punëtor i sinqertë dhe i përzemërt i kishës, një dishepull i përulur i shkollës Hale dhe Boyle, të Burnet-it dhe Leighton-it.  Tani duhet të pohoj se kur isha në këtë vend dy vjet më parë, nuk dëgjova asnjë predikues të më mësonte si mësuesit e mi të mëdhenj më përjashtim të atyre që mbahen për metodistë.  Dhe tani kërkoj me dëshpërim që të marr qoftë edhe një atom udhëzim për zemrën prej ndonjë krahu tjetër.  Predikuesit metodistë (edhe pse jo gjithmonë mund t’i aprovoj gjithë shprehjet e tyre) e shpërndajnë në mënyrë më të sigurt këtë fe, të vërtetë dhe të panjollosur.  Të dielën që shkoi ndjeva një kënaqësi të vërtetë.  Mund të dëshmoj se predikuesi menjëherë dha fjalët e së vërtetës dhe seriozitetit.  Nuk kishte elokuencë – ai njeriu i ndershëm kurrë nuk ëndërronte një gjë të tillë – por kishte diçka shumë më të mirë, një komunikim i përzemërt i së vërtetës së gjallëruar.  Them e gjallëruar se ajo që ai u shpalli të tjerëve ishte e pamundur të mos e ndieje që e jetonte për vete”.

      Ky onction apo kjo vajosje është arti i predikimit.  Predikuesi që kurrë nuk e pati këtë vajosje, kurrë nuk e pati artin e predikimit.  Predikuesi që e ka humbur këtë vajosje, ka humbur artin e predikimit.  Çfarëdo lloj arti që mund të ketë dhe të ruajë – artin e bërjes së predikimeve, artin e elokuencës, artin e të menduarit të madh dhe të qartë, artin e kënaqjes së dëgjuesve – ai ka humbur artin hyjnor të predikimit.  Kjo vajosje e bën të vërtetën e Perëndisë të fuqishme dhe interesante, afron, tërheq, ndërton, bind dhe shpëton.

      Po kjo vajosje gjallëron të vërtetën e zbuluar të Perëndisë, i jep asaj jetë dhe e bën jetëdhënëse.  Edhe Fjala e Perëndisë e thënë pa këtë vajosje është e lehtë, e vdekur dhe vdekjeprurëse.  Edhe pse është e mbushur me të vërtetë, edhe pse është e ngjeshur me mendim, edhe pse shndrin me retorikë, edhe pse e mprehtë me llogjikë, edhe pse e fuqishme me zellshmëri, pa këtë vajosje hyjnore ajo jep vdekje, jo jetë.  Z. Spurgeon thotë: “Bëj habi se për sa kohë do të vrasim mendjen para se të shprehim me fjalë atë që nënkuptojmë kur themi predikim me vajosje.  Megjithatë, ai që predikon, e njeh praninë e saj dhe ai që dëgjon, shpejt e kupton mungesën e saj.  Samaria, në zi buke, tipizon një fjalim pa këtë vajosje.  Jeruzalemi, në kremtimin e tij me dhjamë, plot me palcë, mund të përfaqësojë një predikim pasuruar me këtë vajosje.  Gjithkush e di se çfarë është freskia e mëngjesit kur perlat e orientit mbushin çdo fije bari, por kush mund ta përshkruajë atë, akoma më pak ta riprodhojë atë nga vetja?  I tillë është misteri i vajosjes frymërore.  E dimë, por nuk mund t’ua tregojmë të tjerëve se çfarë është ajo.  Është aq e lehtë sa edhe është marrëzi të mundohesh ta falsifikosh.  Vajosja është diçka që nuk mund ta bësh vetë dhe falsifikatet e saj janë më të këqija se të pavlera.  Megjithatë ajo është, në vetvete, e paçmuar dhe jashtë mase e domosdoshme nëse do që të ndërtosh besimtarët dhe të sjellësh mëkatarët te Krishti”.

      Vajosja është ajo diçka e papërcaktueshme, e papërshkrueshme të cilën një predikues i vjetër dhe i shquar skocez e shpjegon kështu: “Ka diçka nganjëherë në predikim që nuk mund të përshkruhet me fjalë, që nuk mund të përshkruhet se çfarë është dhe as se nga vjen, por me një forcë të ëmbël ajo përshkon zemrën dhe ndjenjat dhe vjen drejtpërsëdrejti prej Zotit. Në qoftë se ka ndonjë mënyrë për të marrë këtë gjë kjo bëhet me anë të prirjes qiellore të folësit”.

      Ne e quajmë atë vajosje ose mirosje.  Është kjo vajosje ajo që e bën Fjalën e Perëndisë “të gjallë dhe vepruese, më të mprehtë se çdo shpatë me dy tehe që depërton deri në ndarjen e shpirtit dhe të frymës, të nyjave dhe të palcave, dhe është në gjendje të gjykojë mendimet dhe dëshirat e zemrës” (Heb. 4:12).  Ajo është vajosja që u jep fjalëve të predikuesit një majë, mprehtësi dhe fuqi të tillë dhe që krijon një fërkim dhe trazim të tillë në kaq shumë kongregacione të vdekura.

      Të njëjtat të vërteta janë thënë edhe në rreptësine e shkronjës, të lëmuara aq sa mund t’i bëjë vaji njerëzor.  Por, nuk shihet asnjë shenjë jete, nuk ndjehet asnjë lloj pulsi.  Gjithçka është e heshtur si varri dhe po aq edhe e vdekur.  Dhe ndërsa i njëjti predikues merr një pagëzim me këtë vajosje, frymëzimi hyjnor vjen mbi të.  Shkronja e Fjalës është zbukuruar dhe ndezur flakë nga kjo fuqi misterioze dhe rrahjet e jetës fillojnë – jetë që merr ose jetë që reziston.  Vajosja që mbizotëron e bind ndërgjegjen dhe e thyen zemrën.

      Kjo vajosje hyjnore është veçoria që ndan e dallon predikimin e vërtetë të Ungjillit nga të gjithë metodat e tjera të paraqitjes së të vërtetës.  Ajo krijon një hendek të gjërë mes predikuesit që e ka atë dhe atij që nuk e ka.  Ajo mbështet dhe mbars të vërtetën e zbuluar me gjithë energjinë prej Perëndisë.  Vajosja është thjesht të lejuarit e Perëndisë të jetë në Fjalën e Vet dhe mbi predikuesin e Vet.  Nëpërmjet lutjes së fuqishme, të madhe dhe të vazhdueshme, ajo është tërë potenciali i predikuesit.  Ajo frymëzon e kthjelltëson intelektin e tij, i jep gjykim frymëror, kuptim dhe fuqi gjithnjë e më tepër në rritje.  Ajo i jep predikuesit fuqi zemre, e cila është më e madhe se fuqia e mendjes.  Dhe nëpërmjet saj, nga zemra, rrjedhin butësia, kthjelltësia dhe forca.  Rritja, liria, plotësia e mendimit, çiltërsia dhe thjeshtësia e shprehjes janë frutat e kësaj vajosjeje.

      Shpesh zellshmëria ngatërrohet e merret për këtë vajosje.  Ai që ka vajosjen hyjnore do të jetë i zellshëm për vetë natyrën frymërore të gjërave.  Por, ka mundësi që edhe të ketë shumë zellshmëri pa asnjë pikë vajosje.

      Zellshmëria dhe vajosja duken njëlloj nga disa këndvështrime.  Zellshmëria mund të ngatërrohet apo të zëvendësohet menjëherë dhe pa u vënë re me vajosjen.  Duhet një sy frymëror dhe një shije frymërore për ta bërë dallimin.

      Zellshmëria mund të jetë e sinqertë, serioze, e flakët dhe këmbëngulëse.  Ajo i drejtohet diçkaje me vullnetin e mirë, e ndjek atë me këmbëngulje dhe e nxit atë me vrull – i jep forcë asaj.  Por gjithë këto forca nuk ngrihen më lart se ç’është veçse njerëzore.  Në të është NJERIU – i tërë njeriu, me gjithçka që ai ka prej vullnetit dhe zemrës së tij, prej trurit dhe gjenisë, prej planeve, punëve dhe të folurës së tij.  Ai i është vënë një qëllimi që është bërë zoti i tij, dhe ai kërkon ta zotërojë atë.  Në të mund të mos ketë asgjë prej Perëndisë.  Mund të ketë shumë pak prej Perëndisë, sepse ka kaq shumë prej njeriut në të.  Në mbështetje të qëllimit të zellshëm të tij ai mund të paraqesë arsye që kënaqin, prekin, trazojnë dhe emocionojnë së tepërmi me bindjen e rëndësisë së tyre.  Në gjithë zellshmërinë e tij, ai mund të lëvizë përgjatë rrugëve tokësore, duke u vënë në lëvizje vetëm prej forcave njerëzore.  Altari i kësaj zellshmërie është bërë prej duarsh njerëzore dhe zjarri i saj është ndezur prej flakësh tokësore.

      Për një predikues me dhunti që gëzonte një farë fame dhe që interpretimin e Shkrimeve e bënte sipas dëshirës së tij është thënë se “ai rritet e bëhet tepër elokuent në ekzegjezën (interpretimin) e vet të Shkrimeve”.  Kështu njerëzit bëhen së tepërmi të zellshëm ndaj planeve apo lëvizjeve të veta.  Zellshmëria mund të jetë egoizëm i maskuar.

      Çfarë mund të themi për vajosjen?  Ajo është aspekti i papërcaktueshëm i të predikuarit që e bën atë predikim.  Është ajo që e dallon dhe e veçon predikimin nga të gjitha fjalimet e prezantimet që nuk janë gjë tjetër veçse njerëzore.  Është hyjnorja në predikim.  Ajo e bën predikimin të mprehtë ndaj atyre që kanë nevojë për mprehtësi.  Ajo i pastron si vesa ata që kanë nevojë të rifreskohen.  Ajo është përshkruar shumë mirë kështu:

                        “...një shpatë me dy presa

                        Me hyjnorin temperim.

                        Të dyfishta ishin plagët që shkaktonte

                        Kudo në çdo përshkim.

                        Jetë ndaj atij që për mëkatin kish urrejtje

                        Ndaj mëkatit vdekje ishte.

                        Ndizte dhe shuante përleshje,

                        Për zemrën luftën dhe paqen kishte”.

      Kjo vajosje i vjen predikuesit jo në studim por në dhomëzë. Është distilimi që vjen prej qiellit në përgjigje të lutjes.  Ajo është fryma më e ëmbël e Frymës së Shenjtë.  Ajo mbars, mbush, zbut, filtron, çan dhe qetëson.  Ajo e mban Fjalën si dinamit.  Ajo e bën Fjalën qetësuese, paditëse, zbuluese, kërkuese.  Ajo e bën dëgjuesin të pandehur ose të shenjtë, e bën atë të qajë si një fëmijë dhe të jetojë si një gjigant.  Ajo hapën zemrën dhe kuletën e tij aq butësisht e megjithatë aq fuqimisht sa edhe pranvera bën të çelin gjethet.  Kjo vajosje nuk është dhunti e gjenisë.  Ajo nuk gjendet në sallonet e diturisë.  Nuk ka elokuencë që t’i vijë rrotull.  Nuk ka zell që të mund ta fitojë.  Nuk ka duar ortodokse që ta marrin atë.  Ajo është dhurata e Perëndisë – vula e Tij personale që u dërgohet lajmëtarëve të Vet. Ajo është mbretërimi i qiellit që u jepet besnikëve dhe trimave të zgjedhur të cilët e kanë kërkuar këtë nderim të vajosur në orë të tëra përleshjesh në lutje lotplota.

      Zellshmëria është e mirë dhe mbresëlënëse; gjenia është e madhe dhe plot dhunti.  Mendimi ndez dhe frymëzon, por duhet një dhunti hyjnore – një energji më e fuqishme se zellshmëria, gjenia apo mendimi – për t’i thyer vargonjtë e mëkatit.  Duhet më tepër për të fituar zemrat e ftohura dhe të korruptuara për Perëndinë, të mbyllësh të çarat dhe ta rikthesh Kishën në rrugët e saj të vjetra të pastërtisë dhe fuqisë.  Asgjë veç vajosjes së shenjtë nuk mund ta bëjë këtë.

      Në sistemin e krishterë vajimi është vajosja e Frymës së Shenjtë që veçon besimtarin për punën e Perëndisë dhe e kualifikon atë për këtë punë.  Kjo vajosje është aftësimi i vetëm hyjnor nëpërmjet të cilit predikuesi përmbush synimet unike dhe shpëtuese të predikimit.  Pa të nuk arrihet asnjë rezultat frymëror. Rezultatet dhe forcat e predikimit nuk ngrihen dot mbi rezultatet e fjalimit të pashenjtëruar.  Pa vajosjen predikuesi është vetëm aq i fuqishëm sa edhe katedra.

      Kjo vajosje hyjnore mbi predikuesin, nëpërmjët Fjalës së Perëndisë, jep rezultatet frymërore që rrjedhin prej Ungjillit.  Pa këtë vajosje këto rezultate nuk sigurohen.  Mund të lihen shumë mbresa të këndshme, por këto janë tepër larg qëllimeve të predikimit të Ungjillit.  Kjo vajosje mund edhe të simulohet.  Ka shumë gjëra që duken si ajo.  Ka shumë rezultate të cilat i ngjajnë efekteve të saj.  Por, ato janë të huaja për rezultatet dhe natyrën e saj.  Vrulli apo butësia që nxiten nga një predikim patetik ose emocional mund të duken si veprime të vajosjes hyjnore.  Por, ajo nuk ka forcë therëse, përshkuese dhe zemërthyese.  Në këto lëvizje sipërfaqësore, simpatike dhe emocionale nuk ka asnjë balsam zemërshërues.  Ato nuk janë radikale – as mëkatkërkuese, as mëkatkuruese.

      Kjo vajosje hyjnore është e vetmja veçori dalluese që ndan predikimin e vërtetë të Ungjillit nga gjithë metodat e tjera të paraqitjes së të vërtetës.  Ajo mbështet dhe interpreton të vërtetën e zbuluar me gjithë forcën e Perëndisë.  Ajo ndriçon Fjalën, zgjeron dhe pasuron intelektin dhe e fuqizon atë që të mund të kapë dhe të kuptojë Fjalën.  Ajo kualifikon zemrën e predikuesit dhe e sjell atë në atë gjendje butësie, pastërtie, fuqie dhe drite që është e domosdoshme për të siguruar rezultatet më të larta.  Kjo vajosje i jep predikuesit liri dhe zgjerim të mendimit e shpirtit –një liri, plotësi, dhe çiltërsi shprehjeje që nuk mund të sigurohet me anë të asnjë procesi tjetër.

      Pa këtë vajosje mbi predikuesin, Ungjilli nuk ka më shumë fuqi të përhapet nga ç’kanë sistemet e tjera të së vërtetës.  Kjo është vula e perëndishmërisë së tij.  Vajosja mbi predikuesin vë Perëndinë në Ungjill.  Pa vajosjen, Perëndia mungon dhe Ungjilli u lihet forcave të ulëta dhe të pakënaqshme që aftësia krijuese, interesi apo talentet e njerëzve mund të sajojnë për të forcuar dhe fuqizuar doktrinat e tij.

      Është pikërisht që në këtë element dështon katedra, më shumë se në çfarëdo elementi tjetër.  Ajo gabon pikërisht në këtë pikë që ka gjithë rëndësinë.  Ajo mund të jetë plot me dituri, shkëlqim, elokuencë dhe hijeshi.  Sensacionalizmi ose metoda të tjera më pak ofensive mund të tërheqin turma të mëdha.  Fuqia mendore mund të ngulitë dhe të fuqizojë të vërtetën me gjithë pasuritë e saj.  Por, pa këtë vajosje, secila dhe të gjitha këto do të jenë thjesht si një sulm zemërak i ujërave mbi brigjet e Gjibraltarit.  Stërkalat dhe shkuma mund ta mbulojnë e ta bëjnë qull, por shkëmbinjtë përsëri mbeten atje, të patundur e të palëvizshëm.  Ashtu edhe zemra njerëzore nuk mund të spastrohet prej fortësisë së mëkatit të saj prej këtyre forcave njerëzore më shumë se ç’mund të shkulen e rrëmbehen këta shkëmbinj prej lëvizjes së papushuar të oqeanit.

      Kjo vajosje është forca shenjtëruese dhe prania e saj prova e saj e vazhdueshme e këtij shenjtërimi.  Është kjo vajosje hyjnore e predikuesit ajo që siguron veçimin e tij ndaj Perëndisë dhe punës së Tij.  Edhe forca e motive të tjera mund ta thërrasin atë ndaj kësaj pune, por vetëm kjo është ajo që përbën veçimin e shenjtërimin e tij.  Një veçim për punën e Perëndisë me anë të fuqisë së Frymës së Shenjtë është i vetmi shenjtërim që njihet si të lejueshëm prej Perëndisë.

      Vajosja – vajimi hyjnor, kjo mirosje qiellore – është ajo për të cilën katedra ka nevojë dhe duhet ta ketë.  Ky vaj hyjnor dhe qiellor që dredhet mbi të prej dorës së Perëndisë duhet të zbutë dhe lubrifikojë të gjithë njeriun – zemrën, mendjen dhe shpirtin.  Ajo duhet ta shkëpusë atë nga të gjitha motivet dhe synimet tokësore, materiale, botërore egoiste, duke e veçuar atë ndaj çdo gjëjë që është e pastër dhe e perëndishme.

      Është prania e kësaj vajosjeje në predikuesin ajo që krijon trazimin dhe fërkimin në shumë kongregacione.  Të njëjtat të vërteta janë thënë në rreptësinë e shkronjës, por nuk është parë ndonjë efekt, nuk është ndjerë ndonjë dhimbje apo pulsim.  Gjithçka është e heshtur si një varrezë.  Një predikues tjetër vjen dhe ky ndikim misterioz është mbi të.  Shkronja e Fjalës është sprovuar prej Frymës; ndihen dhimbjet e lindjes së një lëvizjeje të fuqishme.  Është vajosja ajo që zotëron e trazon ndërgjegjen dhe thyen zemrën.  Predikimi pa vajosje e bën çdo gjë të fortë, të thatë, të hidhur dhe të vdekur.

      Kjo vajosje është më tepër se një memorje apo një erë e së kaluarës; është një fakt i së tashmes, një realitet i ndërgjegjshëm. Ajo i përket përvojës së njeriut, ashtu si edhe predikimit të tij. Është kjo ajo që e transformon atë në imazhin e Mësuesit të tij hyjnor, si dhe ajo me anë të së cilës ai shpall të vërtetat e Krishtit me fuqi.  Ajo është tërë fuqia e shërbimit, sa bën që gjithçka të duket e brishtë dhe e kotë pa të.  Me praninë e saj, ajo kompenson mungesën e gjithë forcave të tjera.

      Kjo vajosje nuk është një dhunti e patjetërsueshme.  Ajo është një dhunti e kushtëzuar.  Prania e saj forcohet dhe rritet me anë të të njëjtit proces që u sigurua në fillim – duke iu lutur papushim Perëndisë, duke pasur një dëshirë pasionante për Perëndinë, duke e kërkuar atë me zell të palodhur, duke quajtur çdo gjë tjetër humbje dhe dështim pa të.

      Kjo vajosje vjen direkt prej Perëndisë në përgjigje të lutjes.  Vetëm zemrat që luten mbushen më këtë vaj të shenjtë.  Vetëm buzët që luten vajosen me këtë vajosje hyjnore.

      Lutje, shumë lutje, ky është çmimi i predikimit me vajosje.  Lutje, shumë lutje, ky është kushti i vetëm për të ruajtur këtë vajosje.  Pa lutje të papushuar, vajosja nuk i vjen kurrë predikuesit.  Pa këmbëngulje në lutje, vajosja është ashtu si mana që, kur mbahej jashtë mase, e zinte krimba.