11 Shembulli i apostujve

Shembulli i apostujve

      

“Më jepni njëqind predikues që nuk i tremben asgjëje veç mëkatit dhe që nuk dëshirojnë asgjë tjetër veç Perëndisë dhe nuk do të dua t’ia di fare nëse janë të shuguruar apo jo; vetëm të tillë njerëz mund t’i shkundin portat e skëterrës dhe ta ngrenë mbretërinë e qiellit mbi tokë.  Perëndia nuk vepron ndryshe, veçse në përgjigje të lutjes”.

                                                                        John Wesley

      Apostujt e dinin domosdoshmërinë dhe vlerën e lutjes për shërbimin e tyre.  Ata e dinin se misioni i tyre i lartë si apostuj – në vend që t’i çlironte nga domosdoshmëria e lutjes – i lidhte ata pas saj me një domosdoshmëri urgjence.  Ata bëheshin jashtëzakonisht ziliqarë kur ndonjë punë tjetër e rëndësishme u merrte kohë dhe i pengonte të luteshin ashtu si duhej.  Si pasojë ata caktuan njerëz të thjeshtë të merreshin me detyrat delikate dhe të mëdha të shërbesës ndaj të varfërve, në mënyrë që ata (apostujt) të mund t’i kushtoheshin pa pengesa “lutjes dhe shërbesës së fjalës” (Vep. 6:4).  Lutja vihet e para dhe qëndrimi i tyre ndaj lutje theksohet akoma më fuqimisht – “do të qëndrojmë duke iu kushtuar lutjes”.  Për ta është puna e tyre t’i nënshtrohen lutjes, ta bëjnë atë me zell, me ngulm, me këmbëngulje dhe duke i kushtuar kohën e duhur.

      Sa të përkushtuar që ishin këta apostuj të shenjtë ndaj punës hyjnore të lutjes!  “Duke u lutur tej mase shumë, natë e ditë” – thotë Pali.  “Ne do të vazhdojmë t’i kushtohemi lutjes” – është konsensusi i përkushtimit apostolik.

      Si iu përkushtuan lutjes për popullin e Perëndisë këta predikues në Dhiatën e Re!  Si e fusnin ata fuqimisht Perëndinë, me anë të lutjes, në kishat e tyre!  Këta apostuj të shenjtë nuk mendonin me mburrje se i kishin plotësuar detyrat e tyre të larta e solemne duke shpallur me besnikëri Fjalën e Perëndisë.  Por, predikimi i tyre bëhej i efektshëm dhe i qëndrueshëm nëpërmjet zellit dhe këmbënguljes së lutjes së tyre.

      Lutja apostolike ishte po aq kërkuese, e mundimshme dhe jetësore sa edhe predikimi apostolik.  Ata u lutën fuqimisht, ditë e natë, që t’i sillnin njerëzit në zonat më të larta të besimit dhe shenjtërisë.  Ata u lutën akoma edhe më fuqimisht që t’i mbanin ata në këtë lartësi të madhe frymërore.  Predikuesi që kurrë nuk e ka mësuar në shkollën e Krishtit artin e madh dhe hyjnor të ndërmjetësimit për njerëzit e tij, nuk do ta mësojë kurrë artin e predikimit.  Sikur ta ketë mësuar me tonelata të tëra homiletikën, dhe sikur ta gjenin dhe talentin më të madh në të bërit e predikimeve apo të predikuarit e tyre, ai nuk ka për të predikuar kurrë si apostujt nëse nuk lutet siç u lutën ata.

      Lutjet e udhëheqësve të tillë apostolikë e të shenjtë kanë të bëjnë shumë në kthimin në besimtarë të atyre që nuk janë apostuj.  Nëse krerët e kishës në këto vitet e fundit do të ishin aq të përkushtuar dhe aq të zellshëm në lutje për njerëzit e tyre sa edhe apostujt, kohët e trishtueshme dhe të errëta të apostazisë dhe paperëndishmërisë nuk do ta kishin shpërfytyruar kështu historinë e botës dhe nuk do ta kishin ndalur kështu përparimin e Kishës.  Lutja apostolike i bën besimtarët apostolikë dhe bën që në kishë të ruhen kohërat e pastërtisë dhe fuqisë apostolike.