05 Si të kesh sukses për Perëndinë

Si të kesh sukses për Perëndinë

      “Ti e di vlerën e lutjes: ajo është e vyer tej çdo vlere.  Kurrë, kurrë mos e lër atë pas dore”.

Sër Thomas Buxton

      “Lutja është gjëja e parë, gjëja e dytë, gjëja e tretë e domosdoshme për një shërbëtor të Perëndisë.  Lutu, atëherë, vëllai im i dashur; lutu, lutu, lutu”.

Edward Payson

      Lutja, në jetën, studimin dhe katedrën e predikuesit, duhet të jetë një forcë e dukshme e gjithëmbrujtëse dhe një përbërës gjithëngjyrues.  Ajo nuk duhet të luajë një rol dytësor, nuk duhet të jetë thjesht një mbulesë.  Predikuesit i bëhet thirrje të jetë me Zotin e tij “gjithë natën në lutje”.  Në mënyrë që të përgatisë veten në lutje vetëmohuese, atij i kërkohet të shohë drejt Mjeshtrit të tij, i cili, “u ngrit, doli dhe shkoi në një vend të vetmuar dhe atje u lut” (Marku 1:35).

      Studimi i një predikuesi duhet të jetë një dhomëzë, një Bethel, një altar, një vizion dhe një shkallë, në mënyrë që çdo mendim të mund të ngjitet drejt qiellit para se të shkojë drejt njerëzve.  Po kështu, çdo pjesë e predikimit duhet të marrë erën e qiellit dhe të bëhet serioz, sepse në studim ishte Perëndia.

      Ashtu si motori me avull nuk lëviz kurrë pa u ndezur më parë zjarri, kështu edhe predikimi – me gjithë makinerinë, përsosmërinë e shkëlqimin e tij – është i heshtur dhe i palëvizur frymërisht, për sa kohë që lutja nuk ka ndezur zjarrin dhe nuk ka krijuar avullin.  Përbërja, finesa dhe forca e predikimit janë asgjë nëse në të, nëpërmjet tij dhe prapa tij nuk shohim impulsin e fuqishëm të lutjes.  Predikuesi duhet që, me anë të lutjes, të vendosë Perëndinë në predikimin e tij.  Predikuesi duhet që, me anë të lutjes, të çojë Perëndinë drejt njerëzve para se të mund të çojë njerëzit te Perëndia me anë të fjalëve të tij.  Predikuesi duhet të qëndrojë në praninë e Perëndisë dhe të jetë i lidhur me Perëndinë para se të mund të ketë lidhje me njerëzit.  Një rrugë e hapur për te Perëndia për predikuesin është garancia më e sigurt e një rruge të hapur për te njerëzit.

      Është e domosdoshme që të përsëritet dhe të ripërsëritet se lutja që është thjesht një zakon, që kryhet si diçka e rutinës apo në një mënyrë profesionale, është një gjë e vdekur dhe e kalbur.  Një lutje e tillë nuk ka asnjë lidhje me lutjen që kërkojmë.  Ne theksojmë lutjen e vërtetë, që përfshin dhe ndez flakë çdo element të lartë të qenies së predikuesit.  Ne theksojmë lutjen që lind nga të qenët një me Krishtin në plotësinë e Frymës së Shenjtë, lutjen që zë fill prej burimeve të thella dhe të bollshme të dhembshurisë së Tij plot butësi.

      Ne kërkojmë lutjen që përbëhet prej shqetësimit të pavdekshëm për të mirën e përjetshme të njeriut dhe prej zellit konsumues për lavdinë e Perëndisë.  Predikuesi duhet të ketë patjetër një bindje të plotë se puna e tij është një punë e vështirë dhe delikate dhe se ndihma e fuqishme e Perëndisë është një nevojë jetësore për të.  Lutja e bazuar në këto bindje të thella dhe solemne është e vetmja lutje e vërtetë.  Predikimi që mbështetet prej një lutjeje të tillë është i vetmi predikim që mbjell fara të jetës së përjetshme në zemrat e njerëzve dhe që i ngre dhe i forcon njerëzit për në qiell.

      Është e vërtetë se – me pak ose aspak lutje – mund të ketë predikim popullor, të këndshëm, predikim ndaj intelektit, që të rrëmben por që ka vetëm pak dobi.  Por, predikimi që siguron qëllimin e Perëndisë në të predikuar duhet të lindë prej lutjes, duke nisur nga ngjizja fillestare deri në paraqitjen aktuale.  Ai duhet të jepet me energjinë dhe shpirtin e lutjes.  Ai duhet të pasohet, të bëhet të mbijë dhe të mbahet që të ketë një forcë jetësore në zemrat e njerëzve me anë të lutjeve të predikuesit, për një kohë të gjatë pasi të jetë dhënë si predikim.

      Ne mund ta justifikojmë varfërinë frymërore të predikimit tonë në mënyra të shumta.  Por, arsyeja e vërtetë për këtë është mungesa e lutjes këmbëngulëse për praninë e Perëndisë në fuqinë e Frymës së Shenjtë.  Ka predikues të panumërt të cilët mund të bëjnë predikime mjeshtërore, por efektet janë jetëshkurtëra.  Ato nuk ndikojnë në ato zona të shpirtit ku zhvillohet lufta mes Perëndisë dhe Satanit, mes qiellit dhe ferrit, sepse këto predikime nuk janë bërë prej lutjes së fuqishme, militante dhe frymërisht fitimtare.

      Predikuesit që kanë rezultate të fuqishme pozitive për Perëndinë janë njerëzit që kanë qëndruar duke iu drejtuar në lutjet e tyre Perëndisë PARA se të përpiqeshin t’u drejtoheshin njerëzve.  Predikuesit që qëndrojnë më fuqishëm me Perëndinë në dhomëzat e tyre janë më të fuqishmit me njerëzit në katedrat e tyre.

      Predikuesit janë vetëm njerëz dhe shpesh janë të ekspozuar – të përfshirë në – rrymat e fuqishme të emocioneve dhe problemeve njerëzore.  Lutja është një punë frymërore dhe natyrës njerëzore nuk i pëlqen puna frymërore tepër kërkuese.  Natyra njerëzore dëshiron që të lundrojë drejt qiellin nën një fllad të këndshëm dhe mbi një det të qetë si vaji.  Lutja është punë përulëse.  Ajo thyen intelektin dhe krenarinë, kryqëzon mburrjen dhe sinjalizon falimentimin tonë frymëror.  Të gjitha këto janë të vështira për t’u duruar prej mishit dhe gjakut.  Është më e lehtë të mos lutesh se sa t’i durosh ato.  Kështu vijmë tek një nga të këqijat më të lemerishme të këtyre kohëve, ndoshta të të gjitha kohërave – të luturit pak apo aspak.  Nga këto dy të këqija, ndoshta të luturit pak është më i keq se të luturit aspak.  Të luturit pak është diçka false, një qetësues për ndërgjegjen, një farsë dhe një mashtrim.

      Kujdesi i paktë që tregojmë për lutjen duket qartë në faktin se sa pak kohë kalojmë në të.  Koha që i jepet lutjes prej predikuesit mesatar zor se mund të llogaritet nëse shihet nën dritën se sa nga koha që mbetet u jepet punëve të përditshme.  Jo rrallë, lutja e vetme e predikuesit bëhet në anë të shtratit të tij – në pizhama, gati për të rënë në shtrat.  Ndoshta, ai shton edhe ndopak lutje shtesë para se të vishet në mëngjes.  Sa e dobët, e kotë dhe sa e paktë është një lutje e tillë krahasuar me kohën dhe energjinë që i kushtohej lutjes prej njerëzve të shenjtë, si në Bibël ashtu edhe jashtë saj!  Sa e varfër dhe e mpakur është lutja jonë e rëndomtë dhe fëminore përkrah zakonit të lutjes që njerëzit e vërtetë të Perëndisë kanë pasur gjatë gjithë kohërave!  Perëndia u jep çelësat e mbretërisë së Tij njerëzve që mendojnë se lutja është puna e tyre kryesore dhe që i kushtojnë asaj kohë sipas vlerës së saj të lartë dhe rëndësisë së saj të madhe.  Me anë të njerëzve të tillë, Ai kryen mrekullitë e Tij frymërore në këtë botë.  Lutja e madhe është shenja dhe vula e udhëheqësve të mëdhenj të Perëndisë.  Ajo është më e zellshmja nga gjithë forcat pushtuese me të cilën Perëndia do t’i kurorëzojë punët e tyre.

      Predikuesit i ngarkohet të lutet ashtu si edhe të predikojë.  Misioni i tij nuk është i plotë nëse ai nuk i bën të dyja mirë.  Predikuesi mund të flasë me gjithë elokuencën e njerëzve dhe engjëjve, por, në qoftë se nuk mund të lutet me një besim që thërret gjithë qiellin në ndihmë, predikimi i tij do të jetë “si një bronz që kumbon ose si cimbali që tingëllon”.  Ai do të jetë i padobishëm për qëllimet e përhershme, Perëndinderuese dhe shpirtshpëtuese.