08 Sekreti i fuqisë

Sekreti i fuqisë

    

  “Në punën e ditëve të sotme ka një mungesë të dukshme të ndikimit frymëror.  E ndiej këtë në rastin tim dhe e shoh edhe tek të tjerët.  Kam frikë se mes nesh gjendet më tepër se ç’duhet një damar i ulët administrimi, sajimi dhe manovrimi. Ne rropatemi më tepër se ç’është e këshillueshme për të kënaqur shijet e dikujt e në të njëjtën kohë edhe paragjykimet e dikujt tjetër.  Shërbimi ndaj Perëndisë është një punë e madhe dhe e shenjtë dhe duhet të gjejë tek ne një zakon të thjeshtë të shpirtit dhe një indiferencë të shenjtë por të përulur ndaj gjithë pasojave. Difekti kryesor i pastorëve të krishterë është mungesa e një zakoni devocional”.

Richard Cecil

      Kurrë më parë nuk ka pasur kaq nevojë për burra dhe gra të perëndishme.  Akoma më imperative është thirrja për predikues të shenjtë dhe të devotshëm ndaj Perëndisë.  Bota po lëviz me hapa gjiganteske.  Satani ka në dorë dhe sundon botën dhe bën gjithçka që lëvizjet e saj t’u nënshtrohen qëllimeve të tij.  Krishterimi duhet të bëjë gjithë ç’është më e mira, të paraqesë shembujt e tij më tërheqës dhe më të përsosur.  Me çdo kusht, shenjtëria e kohëve të sotme duhet të frymëzohet prej idealeve më të larta dhe prej mundësive më të mëdha nëpërmjet Frymës.

      Pali jetoi më gjunjë, në mënyrë që kisha e Efesit të mund të kishte lartësitë, gjërësitë dhe thellësitë e një shenjtërimi të pakufi dhe të mbusheshin “me gjithë plotësinë e Perëndisë” (Efes. 3:18-19).  Epafri pothuaj u shkri i tëri në mundimin rraskapitës dhe konfliktin e ashpër të lutjes me gjithë shpirt, që kisha e Kolosit të mund të qëndronte “e përsosur dhe të mbushur përplot në gjithë vullnetin e Perëndisë” (Kol. 4:12).  Kudo, çdo gjë në kohën apostolike ishte në rritje në mënyrë që kushdo dhe çdo njeri i popullit të Perëndisë të arrinte “tek uniteti i besimit dhe i njohjes së Birit të Perëndisë, te një burrë i përsosur, në masën e moshës së plotësisë së Krishtit” (Efes. 4:13).

      Asnjë vlerësim nuk u bëhej atyre që nuk plotësonin thirrjen e Perëndisë.  Asnjë inkurajim nuk i jepej një foshnjërie plakë.  Foshnjat duhet të rriteshin.  Të vjetrit, në vend të dobësisë dhe sëmundjeve duhet të jepnin fryte në pleqërinë e tyre dhe të ishin plot shëndet e verë.  Gjëja më hyjnore në Krishterim janë burrat dhe gratë e shenjta.

      Nuk ka asnjë shumë të hollash, asnjë lloj gjenie dhe kulture që të mund t’i vërë gjërat në lëvizje për Perëndinë.  Shenjtëria që i jep energji frymës – i gjithë njeriu në dashuri të zjarrtë, në dëshirë për më tepër besim, më tepër lutje, më tepër zell, më tepër veçim – ky është sekreti i fuqisë.  Këto na nevojiten, këto duhet t’i kemi dhe njerëzit duhet të jenë mishërimi i këtij përkushtimi të ndezur prej Perëndisë.  Përparimi i Perëndisë është ndalur.  Kauza e Tij është sakatosur, emri i Tij është çnderuar si pasojë e mungesës së tyre.  Gjenia (sado e lartë dhe sado e aftë), arsimimi (sado i ditur dhe i rafinuar), pozita, dinjiteti, vendi dhe emrat e nderuar nuk mund ta lëvizin këtë qerre të Perëndisë sonë.  Ajo është një qerre e zjarrtë dhe vetëm forcat e zjarrta mund ta vënë atë në lëvizje.  Gjenia e një Miltoni dështon.  Forca e madhërishme e një Leoje dështon.  Por, shpirti i Brainerdit mundi ta lëvizë atë.  Shpirti i Brainerdit digjej zjarr për Perëndinë, në zjarr për njerëzit.  Asgjë tokësore, botërore apo egoiste nuk mund të shuante këtë forcë dhe këtë flakë gjithëdetyruese dhe gjithëkonsumuese.

      Lutja është në të njëjtën kohë edhe krijuesi edhe përçuesi i përkushtimit.  Shpirti i përkushtimit është shpirti i lutjes.  Lutja dhe përkushtimi janë të lidhur siç është i lidhur shpirti me trupin, siç është e lidhur jeta me zemrën.  Nuk ka lutje të vërtetë pa përkushtim, as përkushtim pa lutje.  Predikuesi duhet t’i nënshtrohet Perëndisë në përkushtimin më të shenjtë.  Ai nuk është një profesionist; shërbimi i tij nuk është një profesion.  Ai është një institucion hyjnor, një përkushtim hyjnor.  Ai i është përkushtuar Perëndisë.  Qëllimi i tij, aspiratat dhe ambicjet e tij janë PËR Perëndinë dhe NDAJ Perëndisë; dhe për këto, lutja është aq e domosdoshme sa edhe ushqimi për jetën.

      Predikuesi, mbi çdo gjë tjetër, duhet të jetë i përkushtuar ndaj Perëndisë.  Marrëdhënia e predikuesit me Perëndinë është shenja dalluese dhe kredencialet e shërbimit të tij.  Kjo duhet të jetë e qartë, përfundimtare dhe e pagabueshme.  Devotshmëria e tij nuk duhet të jetë një devotshmëri e zakonshme e tipit sipërfaqësor.  Nëse nuk shkëlqen në hir, ai nuk shkëlqen aspak.  Nëse nuk predikon me anë të jetës, karakterit dhe sjelljes, ai nuk predikon aspak.  Devotshmëria e tij mund të jetë e lehtë, predikimi i tij mund të jetë i butë dhe i ëmbël si një melodi e bukur, megjithatë, pesha e saj do të jetë si ajo e një puple – si një vizion, që fluturon si reja e mëngjesit dhe zhduket si vesa e agimit.

      Përkushtim ndaj Perëndisë – nuk ka gjë tjetër që ta zëvendësojë këtë në karakterin dhe sjelljen e predikuesit.  Përkushtimi ndaj një kishe, ndaj opinionit, ndaj një organizate, ndaj ortodoksisë – këto janë të parëndësishme, të kota dhe çorientuese kur bëhen burimi i frymëzimit.  Perëndia duhet të jetë pikënisja kryesore e përpjekjes së predikuesit, burimi dhe kurora e gjithë mundit të tij.  Emri dhe nderi i Jezu Krishtit, përparimi i kauzës së Tij, duhet të jetë e gjitha në gjithçka.  Predikuesi nuk duhet të ketë frymëzim tjetër veç emrit të Jezu Krishtit, asnjë ambicje tjetër veç t’i japë lavdi Atij, asnjë mund tjetër gjë veç Tij.  Pastaj lutja do të jetë burimi i ndriçimeve të tij, mënyra për përparimin e përhershëm, masa e suksesit të tij.  Qëllimi i vazhdueshëm, ambicja e vetme që një predikues mund të ketë është të ketë Perëndinë për krah.

      Kurrë më tepër se sot kauza e Perëndisë nuk ka qenë në një nevojë kaq të madhe për shembuj të përkryer të mundësive të lutjes.  Asnjë epokë, asnjë person, nuk ka për të demonstruar fuqinë e Ungjillit përveç epokave apo personave të lutjeve të thella dhe me gjithë shpirt.  Një epokë pa lutje do të ketë vetëm modele të pamjaftueshme të fuqisë hyjnore.  Zemrat pa lutje nuk do të ngrihen kurrë në ato lartësi plot lavdi.  Epoka mund të jetë një epokë më e mirë se e kaluara.  Por, mes përmirësimit të një epoke me anë të forcës së përparimit të qytetërimit dhe përmirësimit me anë të rritjes së shenjtërisë dhe ngjashmërisë së saj me Krishtin nëpërmjet fuqisë së lutjes, ka një dallim të pakufishëm.

      Në kohën kur erdhi Krishti judenjtë ishin në gjendje më të mirë nga ç’kishin qenë më parë.  Kjo kohë ishte epoka e artë e fesë së tyre farisaike.  Epoka e tyre e artë, fetare, kryqëzoi Krishtin.  Gjatë kohërave para Krishtit, nuk kishte pasur asnjëherë më shumë fetari, asnjëherë më pak lutje; asnjëherë më shumë lëshim, asnjëherë më pak sakrifica; asnjëherë më shumë idhujtari, asnjëherë më pak përkushtim ndaj Perëndisë; asnjëherë më shumë adhurim tempulli, asnjëherë më pak adhurim Perëndie; asnjëherë më shumë shërbim me gojë, asnjëherë më pak shërbim me zemër; asnjëherë më shumë kishëndjekës, asnjëherë më pak besimtarë të vërtetë.

      Është forca e lutjes ajo që bën besimtarët.  Karakteret e shenjtë formohen me anë të fuqisë së lutjes së vërtetë.  Sa më shumë besimtarë të vërtetë, aq më shumë lutje; sa më shumë lutje, aq më shumë besimtarë të vërtetë.

      Perëndia ka tani, dhe ka pasur në të kaluarën, shumë nga këta predikues të përkushtuar dhe lutjeplotë – njerëz në jetën e të cilëve lutja ka qenë një forcë e madhe, e shquar dhe kontrolluese. Bota e ka ndjerë fuqinë e tyre.  Perëndia e ka ndjerë dhe nderuar fuqinë e tyre.  Kauza e Perëndisë ka përparuar fuqimisht dhe me shpejtësi me anë të lutjeve të tyre; shenjtëria ka ndriçuar në karakterin e tyre me një shkëlqim hyjnor.  Perëndia gjeti njërin nga ata që kërkonte te David Brainerdi, emri dhe vepra e të cilit janë futur në histori.  Ai nuk ishte një njeri i zakonshëm, por një njeri i tillë që mund të shkëlqente në mes të çdo lloj shoqërie.  Ai ishte njeri që u takonte atyre që ishin plot urtësi e dhunti, i shquar dhe i përgatitur të fliste në katedrat më të madhe dhe të punonte edhe mes më të diturve dhe më të kulturuarve që kërkonin kaq shumë që ta kishin atë për pastor të tyre.

      Jonathan Edwards, pastori dhe misionari me famë, jep dëshminë e tij që Brainerdi “ishte një i ri me talente të shquara, kishte njohuri të jashtëzakonshme për njerëzit dhe gjërat, kishte fuqi të rralla bisedore, shkëlqente në njohjen e teorisë dhe vërtet, për një njeri kaq të ri, ishte jashtëzakonisht hyjnor dhe veçanërisht në të gjitha çështjet që kishin të bënin me Krishterimin praktik.  Mënyra e tij e lutjes ishte pothuaj e paimitueshme, e tillë që rrallë se i kam parë shoqen.  Dituria e tij ishte shumë e madhe dhe ai kishte dhunti të jashtëzakonshme për të folur në katedër”.

      Nuk ka histori më frymëzuese e më fisnike që të jetë regjistruar në analet tokësore se ajo e David Brainerdit.  Nuk ka mrekulli që ta vërtetojnë të vërtetën e Krishterimit me më shumë fuqi hyjnore se jeta dhe vepra e një njeriu të tillë.  I vetëm në egërsitë e ashpra të Amerikës, duke luftuar ditë e natë me një sëmundje vdekjeprurëse, i pamësuar për përkujdes frymëror ndaj njerëzve, ai vendosi plotësisht adhurimin e Perëndisë.  Nën pengesën që i shkaktonte të pasurit e një përkthyesi pagan nëpërmjet të cilit ai u predikoi indianëve, i fuqizuar prej Fjalës së Perëndisë në zemrën dhe duart e tij, ai ktheu shumë në shërbim të Perëndisë.  Me shpirtin e tij të ndezur zjarr prej flakës hyjnore dhe me gojën, zemrën dhe mendjen e tij gjithmonë në lutje, ai siguroi gjithë rezultatet hirplota të thirrjes së tij dhe përkushtimit të tij hyjnor.

      Indianët përjetuan një ndryshim të madh nga forma shumë më e ulët e një paganizmi injorant dhe të poshtëruar në një Krishterim të kulluar, të devotshëm dhe inteligjent.  Gjithë veset u reformuan; detyrat e jashtme të Krishterimit u përqafuan dhe u zbatuan menjëherë.  U vendos lutja në familje; Sabati u institucionalizua dhe mbahej me gëzim.  Hiret e brendshme të Krishterimit shfaqeshin dhe rriteshin me një forcë dhe ëmbëlsi gjithnjë e në rritje.

      Shkaku i këtyre rezultateve gjendet në David Brainerdin vetë – jo në kushte apo rastësi, por në njeriun, në Brainerdin.  Ai ishte njeri i Perëndisë, së pari, së fundi dhe përgjithnjë për Perëndinë.  Perëndia mund të lëvizte i papenguar nëpërmjet tij.  Plotfuqia e hirit nuk u ndalua dhe as u pengua nga gjendjet e zemrës së tij.  Gjithë përçuesi u zgjerua dhe u pastrua për kalimin më të fuqishëm dhe më të plotë të Perëndisë.  Kështu, Perëndia, me gjithë forcat e Tij madhështore, mund të zbriste në shkretëtirën e ashpër dhe të pashpresë dhe e transformoi atë në një kopsht të lulëzuar dhe të frytshëm.  Nuk ka gjë që Perëndia nuk e bën nëse gjen njeriun e duhur për ta bërë këtë.

      Brainerdi bëri një jetë shenjtërie dhe lutjeje.  Ditari i tij është i mbushur plot me shkrimet e sezonit të agjërimeve, meditimeve dhe tërheqjes së tij në vetmi.  Koha që ai kalonte në lutje intime zgjaste për orë të tëra çdo ditë.  “Kur kthehem në shtëpi”, - thoshte ai, - “dhe i jepem meditimit, lutjes dhe agjërimit, shpirti im ka mall për vdekje, vetëmohim, përulje, dhe shkëputje prej gjithë gjërave të botës.  Unë s’kam të bëj aspak”, - thoshte ai, - “me tokën, por vetëm punoj në të ndershmërisht për Perëndinë.  Nuk dëshiroj të jetoj asnjë minutë për një gjë të tokës”.

      Ishte lutja ajo që i dha fuqi të mrekullueshme jetës dhe shërbimit të tij.

      Ai lutej sipas këtij rregulli të lartë: “Duke ndjerë diçka të ëmbëlsisë dhe bashkësisë me Perëndinë dhe forcës së Tij detyruese të dashurisë dhe sa admirueshëm e zapton ajo shpirtin dhe bën që dëshirat dhe pasionet të kenë për qendër Perëndinë, unë veçoj këtë ditë për lutje e agjërim ndaj Perëndisë, për të më drejtuar dhe për të më bekuar në lidhje me punën e madhe që kam për predikimin e Ungjillit dhe për të kërkuar që Zoti të më kthejë dhe të më tregojë dritën e fytyrës së Tij. Kisha pak jetë dhe fuqi para dite.  Andej nga mesi i mbasdites, Perëndia më mundësoi të përleshem me zell në ndërmjetësim për miqtë e mi që nuk ishin të pranishëm, por pikërisht natën Zoti më vizitoi mrekullueshëm në lutje.  Mendoj se shpirti im kurrë nuk kishte qenë në një agoni të tillë.  Nuk ndieja ndonjë pengesë, sepse thesaret e hirit hyjnor ishin të hapura për mua.  Përleshesha për miqtë e mi që nuk ishin të pranishëm, për kthimin e jobesimtarëve, për turmat e të vobektëve dhe për shumë të cilët mendoja se ishin fëmijë të Perëndisë, personalisht në vende të largëta.  Isha në agoni qysh kur dielli kishte veçse gjysëm ore që kishte dalë deri kur ra errësira, i mbuluar i tëri nga djersa, por prapëseprapë më dukej sikur nuk kisha bërë asgjë.  Oh, Shpëtimtari im i dashur djersiti gjak për të pashpëtuarit!  Kërkoja gjithnjë e më shumë dhembshuri ndaj tyre.  Ndihesha i qetë në një gjendje plot ëmbëlsi, nën një ndjesi dashurie e hiri dhe rashë në shtrat në po këtë gjendje, me zemrën te Perëndia”.

      Njerëzit e lutjes së fuqishme janë njerëz të forcës frymërore. Lutjet nuk vdesin kurrë.  Tërë jeta e Brainerdit ishte një jetë lutjeje.  Para predikimit dhe pas predikimit ai lutej.  Duke kalëruar nëpër vetminë e pambaruar të pyllit ai lutej.  Në shtratin e tij prej kashte ai lutej.  Duke u gjetur vetminë në pyllin e dendur dhe të qetë ai lutej.  Orë pas ore, ditë pas dite, herët në mëngjes dhe natën vonë, ai lutej dhe agjëronte, duke derdhur shpirtin e tij, duke ndërmjetësuar, duke biseduar me Perëndinë.  Ai ishte fuqimisht në lutje me Perëndinë; Perëndia ishte fuqimisht me të, dhe me lutjen, dhe edhe pse i vdekur ai flet e punon e do të vazhdojë ta bëjë këtë deri sa të vijë fundi.  Mes të lavdishmëve të asaj dite të lavdishme, ai do të jetë i pari.

      Jonathan Edwards thoshte për të: “Jeta e tij tregon rrugën e drejtë për sukses në punët e shërbimit.  Ai e kërkoi atë si ushtari kërkon fitoren në rrethim apo në beteje; ose si njeriu që vrapon në garë për të fituar çmimin e madh.  Si punonte ai duke marrë jetë prej dashurisë ndaj Krishtit dhe njerëzve?  Përherë me gjithë shpirt, jo vetëm në fjalë e doktrinë, në publik apo vetmi, por edhe në lutje ditë e natë, duke u përleshur në fshehtësi me Perëndinë dhe në dhimbje lindjeje me rënkime dhe agoni të papërshkrueshme, deri sa Krishti të formohej në zemrat e njerëzve te të cilët ishte dërguar.  Si një bir i vërtetë i Jakobit, ai këmbëngulte në përleshje përgjatë errësirës së natës, deri në agimin e ditës!”